Maandag, 11 juni. Naar Seget Vranjic.
Vandaag de laatste etappe van onze groepsreis door 'Griekenland'. Vanaf de camping in Dubrovnik gaan we naar Seget Vranjic, zo'n 250 km rijden. Het weer is goed, warm maar nog niet heet. De route hebben wij opgedeeld in twee stukken, eerste deel langs de kustweg, tweede deel
over de snelweg (tol-weg). De kustweg is prima te rijden maar natuurlijk wel veel draaien, dorpjes, snelheids-borden enz. Dit vraagt veel aandacht van de bestuurder(s) daarom kiezen wij later voor de snelweg. We krijgen 175 km snelweg. Maar ook dat is door een fraaie natuur met schitterende vergezichten èn een prima weg. Het is vier uur als we aankomen, ruim twee uur na de eersten maar ja die rijden dan ook een camper en die mogen sneller en manouvreren gemakkelijker. Ja, elk nadeel heeft ook z'n voordeel. Waarmee ik maar bedoel dat je de caravan gemakkelijk op een camping achter kunt laten en met de auto dorp of stad bezoeken of een rondrit in de bergen kunt maken maar met de camper is dat vaak weer lastiger.
De caravan staat snel maar o, o, o wat is het hier groot (373 camping plaatsen verdeeld over 8 terassen het is wel allemaal prima, schoon en goed georganiseerd) en wat is het hier heet, het zweet spuit van je kop af. Scheren en douchen want vanavond hebben we een afscheids diner met toespraken van enkele deelnemers aan de reisleiding: Hans en Ellen en Annie en Ben. Ook ik mag - op verzoek van enkele reisgenoten - ook iets zeggen en een bloemetje aanbieden aan de dames.
Het diner is - wederom - prima verzorgd, een 'kaas/vlees' plankje vooraf, een drankje naar keuze en daarna een vlees-schotel met diverse vleessoorten met sla erbij en wederom een drankje naar keuze. Dan nog een bijzonder toetje, toe (dat heb je meestal met toe'tjes). Het is al bijna tien uur als we weer in de caravan stappen. Het begint nu een beetje af te koelen, eindelijk.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Deze camping kan in een boekje, 5 terrassen met samen bijna 400 plaatsen, het sanitair is lux, het restaurant is fraai en de winkel is eerder een luxe supermarkt, ik ga niet meer naar de Lidl als ik hier ben. Enig min-puntje, de straat langs de plaatsen is precies 230cm breed en dus moet echt alles 'binnenboord' als je daar rijdt of staat.
Wat vinden we van een caravan/camper groepsreis met 43 deelnemers, tja, er komt natuurlijk een evaluatie en daarin zullen wij ook onze ervaringen neerleggen. Er zijn grote voordelen aan een georganiseerde reis, je ziet erg veel, je gaat naar plaatsen die je anders misschien zou overslaan, alle campings zijn besproken, geen zorg over of er nog wel plaats is omdat je wat later bent. Je krijgt een reis-advies wat best wel handig is. Zijn er ook nadelen, nou eigenlijk niet maar we vonden de groep wel erg groot, ofschoon je dat van tevoren weet valt het in de praktijk niet mee. De reis duurt best wel lang, zes weken en is best intensief maar ook dat wist je van tevoren en daar heb je voor gekozen, misschien zonder precies te beseffen hoe lang en intensief het in de praktijk is. Zullen we weer eens met een reis meegaan, enerzijds ja, anderzijds nee. Dus...... we weten het niet.
Dinsdag, 12 juni. Naar Zaton.
Vandaag onze eerste vrije dag, we hebben pas gisteravond laat besloten toch op weg te gaan naar huis, er niet nog een kleine vakantie aan te plakken. Zo het nu lijkt, wordt de route: Zaton-Nin, Selce, Bled (in Slovenië), dan Sankt Michiel im Lungau, dan Ingolstad, daarna Kassel en dan thuis.
We zijn snel op weg kwart over negen rijden we al. We volgen de kustweg ofschoon we ook via de snelweg kunnen. Maar hier zien we meer denken we meer van de eilandjes voor de kust. Dat klopt aardig maar een plaats vinden voor een pauze en koffie dat is toch erg lastig soms denk je er een te zien, is het een stortplaats voor vuil, dan weer is het geen restaurant maar een winkeltje. Eindelijk, het is al half elf geweest zien we een fraai restaurant, we worden bediend door Luka die lekkere koffie zet. Weer verder, maar toch valt op dat je ondanks alles niet veel km's
per uur maakt, al die dorpjes, al die bochten, al die borden 60, 50 en 40 km/u. Het schiet gewoon niet op. Lunchpauze hebben we langs de weg op een olijfboomgaard, een beetje onder de boom want het begint best heet te worden. Het is twee uur als we op de camping staan in Zaton.
Er is een zwembad en we nemen er de tijd voor, even zemmen en even zonnen. Dan naar Nin, een plaatsje dat al in 800 bestaat, er is nog een
kerkje en verder veel funderingen van gebouwen uit die tijd. Het plaatsje is erg aardig, toch ook al weer erg toeristisch, maar gelukkig is het nu niet druk, de talloze restaurants hebben (nog) niks te doen er zit letterlijk niemand. We gaan nu naar Zaton, de camping ligt er precies tussenin. Zaton is een strook kust met ondiep water en een klein speelstrandje maar het aantal appartementsgebouwen is groot. Wij vinden het helemaal niks. Morgen weer een reisdag. Welterusten.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Deze kleine camping probeert er iets van te maken redelijke plaatsen, mooi sanitair en twee zwembaden.
Woensdag, 13 juni. Naar Selce.
Half tien, we rijden weg uit Zaton, eigenlijk is in Zaton niets bijzonders te vinden, tenzij je kleine kinderen hebt en een hele dag aan een ondiep watertje wilt zitten voor een rij appartementen.
Het is eerst nog wel even een ritje voordat we bij de snelweg zijn. We hebben er voor gekozen eerst een flink stuk snelweg te doen - kost wel
wat maar dan heb je ook wat - 111 km tolweg. Onderweg zijn er langs de weg een flink aantal fruit stalletjes, we stoppen er bij één voor een halve kilo kersen voor 13 kuna oftwel1 euro tachtig. De snelweg is - wederom - prachtig en er is zelfs bij een benzinestation ook een prima koffietentje
waar we genieten van een cappucino en een espresso. De kilometers vliegen onder de auto door. Deze weg ligt feitelijk in een heel breed dal tussen twee gebergten. Dat betekent ook dat als we er straks vanaf moeten we wel die berg over moeten. Dan barst een geweldig onweer los, het water staat op de ruit. Van de snelweg af, een dorpje, het postkantoor blijkt een minimarket, dus halen we even een brood en nemen wat tijd voor een lunch in de auto want het regent nog steeds.
We vinden de camping in Selce gemakkelijk, maar waar je je moet opstellen om je aan te melden, dat zie ik niet, dus sta ik voor de slagboom. Ik ga naar binnen en een vriendelijke mevrouw helpt me, neen, het voorseizoen is vorige week afgelopen dus helaas, het volle pond, hier is een plattegrond... maar verder komen we niet, een woedende mevrouw vraagt of ik soms voor de slagboom sta, jazeker, ik ga zo weg maar dat maakt haar boosheid alleen maar groter. De mevrouw van de receptie zegt dat ik zo klaar ben en dat ze nog even moet wachten. Ik pak het kaartje en we zoeken een plekje, het wordt 34 met water en stroom.
Om precies twee uur hangen we aan de stroom, de car staat, de stoelen staan buiten, thee-tijd. De camping is best groot 430 plaatsen maar
daar merk je niks van door de terrassen indeling en de aanwezige bomen. De camping is aan zee, er staan strandstoelen en even later lig ik aan zee, nee, er wordt niet gezwommen. Eind van de middag, als het wat afgekoeld is, gaan we langs het strand naar Selce, waar een brede boulevard is met talloze restaurants en terrassen en de onvermijdelijke souvenirwinkels. We doen nog wat boodschappen en weerstaan alle eettentjes, we eten thuis, minut-steak, met aardappelen en brocolli. Ook smakelijk eten en voor straks welterusten. Morgen weer een reisdag, nu naar Bled in Slovenië.
Donderdag, 14 juni. Selce.
Het heeft vannacht weer flink geregend en een stevig onweer. Het is nog vroeg als we wakker worden van een flinke storm (de gevreesde Bora) die over de camping raast. Het gaat met flinke rukwinden gepaard, zelfs het raampje van de keuken wipt even omhoog. Met zo'n storm gaan we niet rijden, maar het is nog vroeg, het kan nog afzwakken. Maar als we opstaan is het nog steeds een flinke storm, dus we blijven nog een dag in Selce.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Deze supergrote camping aan zee heeft meer dan 430 plaatsen maar dat merk je niet, het sanitair is mooi en schoon. Selce is op loopafstand langs de drukke maar gezellige boulevard.
Vrijdag, 15 juni. Naar Bled
Vannacht is het dat eindelijk stil geworden, de wind is geheel verdwenen. We gaan dus toch maar op pad. Als we om zeven uur opstaan is het
nog heel stil maar als we om acht uur de car oppakken dan staat er al weer een flinke wind. We pakken toch maar door want we willen hier weg
en als we nog langer wachten, wordt het vandaag misschien alleen maar erger en hoe zal 't morgen zijn? We gaan rijden, al snel zitten we op een
goede weg maar de wind is nog sterker geworden en we voelen dat ie aan de auto en de car trekt en duwt. Gelukkig gaat alles goed en als we dan op de snelweg zitten is het meeste leed al geleden. Al snel is daar de grens en zitten we in Slovenië. De douanes doen helemaal niet moeilijk, ze willen de paspoorten niet eens zien. Dan een leuk hotel/restaurant met een heel groot parkeerterrein, daar hebben we nou weken op gewacht, dus we gaan heerlijk parkeren en nemen 'en passant' nog een kopje koffie. Als we op het terras zitten zien we dat de dakluiken deels
open staan. Dus die wind heeft zo getrokken en gezogen dat de dakluiken opgetrokken zijn. Nou zeg, wie had dat gedacht. We zijn weer aan nare dingen ontsnapt.
Na de grens is er plotseling geen autosnelweg meer maar een gewone regionale weg die door allerlei dorpjes slingert, dat heeft ook z'n bekoring. Daarna gaat het richting Ljubiljana en wordt het weer autosnelweg, gelukkig hebben we onderweg een vignet kunnen kopen. De reis verloopt spoedig en we nemen even een korte pauze bij een leuk uitziend wegrestaurant. Na de lekkere jus 'd O en een half broodje gaan we verder en het is precies één uur als we aan de stroom hangen.
Na - alweer - een lunch gaan we het rondje van Bled doen, het is rond het meer van Bled waar vandaag veel drukte is vanwege de internationale
roeiwedstrijden. Het is een leuk rondje en omdat we een handdoek en zwembroek meegenomen hebben wordt er zelfs gezwommen. Daarna terug naar de camping maar eerst nog een lekker ijsje. Tot morgen.
EN DAN NOG Wat vinden we van de camping? Deze camping met zo'n 240 plaatsen heeft 't op 't veld goed voor elkaar mooi nieuw sanitair en heel schoon. Maar administratief is het een sooi, als we 's avonds willen betalen - omdat we de volgende dag weer verder willen - dan kan dat niet want we hebben u nog niet ingevoerd in de computer, pffffffffffffff. Dat doe je toch direct bij het aanmelden. Dus 's morgens staat iedereen die weg wil in de rij - stressend - voor de uitgang.
Zaterdag, 16 juni. Bled
We zijn toch maar gebleven in Bled, de reden is een praktische, het is weekend en het is hier heel erg druk, dat kan betekenen dat het in Piding ook erg druk is en dat er mogelijk geen plaats meer is bij de - volgens enkele beoordelingen bij de ACSI - oude sacharijnen. Dus alle tijd om uit te slapen, lekker te ontbijten, uitgebreid koffie te drinken, lekker te lezen en te zonnen en een heerlijke lunch met Apfelstrudel uit de oven.
Na de lunch gaan we - met de auto - naar de 'toeristische bezienswaardig-heid' hier in de buurt, al is dat wel 38 km verderop volgens Mw. T. De route is erg mooi langs de rivier de Sava Bohinjka. Dan moeten we rechtsaf en komen door heel fraaie kleine boeren dorpjes die er werkelijk pittoresk uit zien. Hier zijn de straatjes berekend op een kar met paard (J.v.d.Ven), gelukkig hebben we de caravan niet achter de auto. Dan in
Stara Fuzina komen we op een parkeerterrein waar vollop wegwerk-zaamheden plaats vinden. We vragen naar de waterval, nou zegt de meneer: "Hier parkeren en dan twee uur lopen". Dat vinden we wel wat ver en dus pakken we de kaart, naar deze waterval willen we wijs ik aan. "Oh, die waterval, dan moet je terug, rechtsaf, over de brug weer rechtsaf, dan 8 km langs het meer en dan kun je parkeren en nog een half uur lopen". Dat spreekt ons aan. We hadden blijkbaar een andere aan Mw. T. opgegeven.
Al snel zijn we bij de parkeerplaats en ook hier hebben ze van de salami-tactiek gehoord. Parkeren, dat is 3 euro, de waterval bezoeken, dat is 2,50 euro p.p., wilt u er ook een ijsje bij, dat is dan........ enz.
We gaan op pad, het blijken ruim vierhonderd treden naar boven te zijn voordat we bij de waterval zijn en helaas, dan staat er ook nog - 't zal wel
voor de veiligheid zijn - ook nog een hek voor. Het is een aardige waterval, het is echter geen Athabasca Falls. We lopen terug, nog een ijsje, nog een drankje, even Whatsappen (want op de camping wil dat om onduidelijke reden niet). We eten lasagna, ook wel weer eens lekker.
Welterusten.
Zondag, 17 juni. Naar Piding
Het moest er een keer van komen, we verklaren de vakantie-reis voorbij en gaan nu in voor ons 'behapbare' etappes naar NL. Gezien de problemen met de piepende remmen ligt Apeldoorn voor de hand. We zien wel.
Als we de camping af willen rijden is precies gebeurd wat ik eergister al schreef, er staat een sliert campers en caravans voor de slagboom te
wachten want er is één - die nog niet betaald heeft - die de hele boel blokkeert. Gelukkig na vijf minuten kan de sliert door want de rest is
blijkbaar wel verstandig geweest. Al snel zitten we weer op de snelweg en het weer is goed, 21 graden. Al snel is daar de grens met Oostenrijk maar daar doet niemand moeilijk, ze kijken ons even aan, een knikje en rijden maar. Villach schiet voorbij, Spittal schiet voorbij - ons wel bekend van een vakantie in september 2007. Dan Rosegg - vakantie 2010 - met dat Schloss dat zo weinig voorstelde. Er is een wegrestaurant langs de weg (waar zou een wegrestaurant anders kunnen zijn?), tijd voor onze pauze - zal ik maar zeggen. Het lijkt wel een discotheek, wat een aankleding, wat een keiharde muziek en wat een rare muziekkeus. De koffie is redelijk te drinken na twee zakjes suiker. Geen aanrader.
We kopen een Oostenrijk vignet en kunnen nu echt vertrouwd kilometers maken richting Salzburg, nog maar 177 km. Tunnel na tunnel, berglandschap na berglandschap, kilometer na kilometer, het weer blijft goed en dat maakt deze rit weer een klein feestje.
Dan, met nog ruim 100 km te gaan, het is over twaalf uur, weer een weg-restaurant ..... ja ook deze keer langs de weg .....van Landzeit deze keer, dat kan alleen maar een feestje worden, dus schieten we het parkeerterrein op en wippen even binnen bij Landzeit. Deze keer zitten ze in wat een oud Schloss geweest kan zijn. Jus d'O met Apfelstrudel (maar dan zonder appel maar met creme-pudding) niet onze favoriet. Kunnen we wel net even appen met de zoon over de hoogte van het gras want ja Wifi/Internet zal nu wel weer schaars worden.
Maar dan de grens over met Duitsland, het lijkt er op dat een omwenteling heeft plaats gevonden, er staat zeker 5km file, alles gaat zeer
langzaam en als we dan eindelijk bij de grens zijn staan daar allemaal gewapende soldaten die elke auto beoordelen en pardoes aan de kant zetten, 'Schengen of geen Schengen'. Het is ongeveer twee uur als we 'landen' op de camping in Piding, alleen Mw. T. had wel een grapje ze stuurde ons naar een fietspad aan de overkant van de camping aan de andere kant van de rivier de Saalach. Dan de auto en de caravan maar
op een vlot of zo om naar de camping te gaan. Gelukkig hadden we dat al tevoren gezien en dus gewoon de bordjes camping volgen.
De camping is erg netjes, erg fraai met gras, grind en verspreid staande bomen met aan de ene kant de rivier de Saalach en aan de andere kant een heel stijle bergwand. Het sanitair is heel netjes en modern en ook de 'bemanning' van de camping is heel aardig. Zo zie je maar een beoordeling is een moment opname. We willen nog naar Reichenhall lopen maar dat blijkt te ver dus halverwege keren we terug (beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald). Het zonnetje is helaas wel verdwenen en later die dag valt er nog wat regen. Duitsland verliest van Mexico, wie had dat gedacht..... welterusten.
Naar de volgende week.